عَنْ أَبِى هُرَيْرَةَ قَالَ: لَقِيَنِى رَسُولُ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمْ) فِى طَرِيقٍ مِنْ طُرُقِ الْمَدِينَةِ وَأَنَا جُنُبٌ فَاخْتَنَسْتُ فَذَهَبْتُ فَاغْتَسَلْتُ ثُمَّ جِئْتُ فَقَالَ: “أَيْنَ كُنْتَ يَا أَبَا هُرَيْرَةَ؟.” قَالَ: قُلْتُ: إِنِّى كُنْتُ جُنُبًا فَكَرِهْتُ أَنْ أُجَالِسَكَ عَلَى غَيْرِ طَهَارَةٍ. َقَالَ: “سُبْحَانَ اللَّهِ إِنَّ الْمُسْلِمَ لاَ يَنْجُسُ.”

Ebû Hüreyre anlatıyor: “Bir gün cünüp bir hâlde iken Medine sokaklarından birinde Resûlullah (sav) ile karşılaştım. Hemen geri durdum ve gidip yıkanıp geldim. Resûlullah (sav), "Nerede kaldın Ebû Hüreyre?" dedi. Ben, "Cünüp idim, temiz olmayan bir hâlde seninle beraber oturmak istemedim." dedim. Bunun üzerine Resûlullah (sav), "Sübhânallâh! Müslüman necis olmaz." buyurdu.”

(D231 Ebû Dâvûd, Tahâret, 91)