عَنِ النُّعْمَانِ بْنِ بَشِيرٍ قَالَ: أُهْدِيَ لِلنَّبِيِّ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمْ) عِنَبٌ مِنَ الطَّائِفِ. فَدَعَانِى فَقَالَ: “خُذْ هَذَا الْعُنْقُودَ فَأَبْلِغْهُ أُمَّكَ” فَأَكَلْتُهُ قَبْلَ أَنْ أُبْلِغَهُ إِيَّاهَا. فَلَمَّا كَانَ بَعْدَ لَيَالٍ قَالَ لِى: “مَا فَعَلَ الْعُنْقُودُ؟ هَلْ أَبْلَغْتَهُ أُمَّكَ؟” قُلْتُ: لاَ. قَالَ فَسَمَّانِى غُدَرَ.

Nu"mân b. Beşîr anlatıyor:

“Peygamber"e (sav) Tâif"ten bir miktar üzüm hediye edilmişti. O da beni çağırarak, "Şu salkımı al da annene götür." dedi. Ama ben üzümü anneme götürmeden önce yedim. Birkaç gün sonra Resûlullah bana, "Üzüm salkımı ne oldu, onu annene ulaştırdın mı?" diye sordu. Ben de, "Hayır." dedim.” Nu"mân, bu olay nedeniyle Resûlullah"ın kendisini

“ğuder” (vefasız) diye isimlendirdiğini söylemiştir.

(İM3368 İbn Mâce, Et"ıme, 61)