عَنْ أَنَسٍ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمْ) كُسِرَتْ رَبَاعِيَتُهُ يَوْمَ أُحُدٍ، وَشُجَّ فِى رَأْسِهِ، فَجَعَلَ يَسْلُتُ الدَّمَ عَنْهُ وَيَقُولُ:

“كَيْفَ يُفْلِحُ قَوْمٌ شَجُّوا نَبِيَّهُمْ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمْ) وَكَسَرُوا رَبَاعِيَتَهُ وَهُوَ يَدْعُوهُمْ إِلَى اللَّهِ؟”

Enes"ten nakledildiğine göre,

Uhud günü Resûlullah"ın (sav) alt çenesinin sağ ön tarafındaki dişi kırılmış, başı yarılmıştı. Sonra yüzündeki kanı silmeye başlamış

ve şöyle demişti:

“Kendilerini Allah"a davet ediyor olduğu hâlde, Peygamberi"nin başını yaran, dişini kıran bir kavim nasıl felâh bulur!”

(M4645 Müslim, Cihâd ve siyer, 104)