“dua”, terim olarak, kulun samimi ve içten bir şekilde Allah"a sığınmasını ve yakarışını, Allah"ın yüceliği karşısında güçsüzlüğünü itiraf etmesini, sevgi ve tazim duyguları içerisinde O"nun lütfunu, yardımını ve affını dilemesini ifade eder. Dua, Allah"ın (cc) büyüklüğünü dile getirme, O"na yalvarma, hamdetme, şükretme, O"nu övme ve aynı zamanda Allah"a karşı sevgi ve saygı sunma ifadesidir. Hatta özel zaman ve mekânlarda gerçekleştirilen kimi dualar bir yana bırakılacak olursa, dua, genel ve geniş anlamda hiçbir törene bağlı bulunmayan, şekil ve şartlardan bütünüyle sıyrılmış, zaman ve mekân bakımından süreklilik gösteren, kulun Yaratıcısıyla sürekli bir biçimde iletişimde bulunduğu bir ibadet olarak tanımlanabilir. Hz. Peygamber"in, “Allah Teâlâ katında duadan daha kıymetli bir şey yoktur.” 10 ifadesi,bu ibadetin önemini göstermesi açısından dikkat çekicidir. Nitekim Hz. Peygamber dua ile ilgili olarak, “Dua ibadetin özüdür.” buyurmuş,11 başka bir rivayete göre ise, “Dua ibadetin ta kendisidir.” dedikten sonra şu âyeti okumuştur: “Rabbiniz şöyle buyurdu: Bana dua edin ki duanıza icabet edeyim. Bana kulluk etmeyi kibirlerine yediremeyenler aşağılanmış hâlde cehenneme gireceklerdir.” 12
Sonsuz güç ve kudret sahibi olan Allah, “Bana dua edin ki, duanıza icabet edeyim.” 13 âyetiyle kullarını kendisine çağırır âdeta. “(Resûlüm!) De ki: Duanız olmasa, Rabbim size ne diye değer versin?” 14 ifadeleriyle, yaratılış gayelerini kullarına hatırlatır. Böylece kendisine kulluk için yarattığı insandan, kulluğunu göstermesini ister. Kulluğun özü ise duadır! Kulun dua ile Allah"a yönelmesi, aslında O"nu hakkıyla tanımaya çalıştığı ve tazim ettiği anlamına gelir. Yüce Yaratıcı"nın isteği de zaten bu değil midir? KulunAllah (cc) karşısında haddini ve konumunu bilmesi, O"nun büyüklüğü karşısında sevgi ve saygı ile boyun eğmesi... Belki de bu aczi somut olarak dillendirdiği için dua, kulluğun ve ibadetin özü sayılmıştır.15 Bu yönüyle dua, Allah ile kul arasında bir diyalog geliştirmek, bir iletişim kurmaktır. Bu iletişim esnasında kul, kendini yaratan Rabbine samimi şekilde hâlini arz eder; âcizliğini, güçsüzlüğünü dile getirir; bunun karşısında o yüce makamdan yardım, bağış, af, merhamet, güç ve destek ister. Böylece O"na olan bağlılığını, teslimiyetini ve samimiyetini gösterir.Allah, duaya ihtiyacı olmadığını düşünen, kendini dua etmekten müstağni gören ve Rabbi ile iletişimini sağlayan duayı terk eden insandan hoşnut değildir.16 Zira bu, Yaratan karşısında kibirlenmenin ifadesidir.
İnsan ve Allah arasındaki bu iletişim herhangi bir zaman ve mekânla sınırlanamaz. İnsan, her an ve her durumda dua edebilir. “Onlar, ayakta
