Hz. Peygamber"in Mekke"den Medine"ye hicretinin ilk yılıydı. O sıralar Hz. Peygamber"in, kendisine yardımcı olacak, devamlı yanında olan bir hizmetçisi yoktu. Rahmet Elçisi"nin bu durumunu gören ve ona yardım etmek isteyen Ebû Talha, o sıralar on yaşlarında1 olan üvey oğlu Enes b. Mâlik"i elinden tutup Hz. Peygamber"in yanına getirdi ve şöyle dedi: “Yâ Resûlallah! Enes akıllı bir çocuktur; sana hizmet etsin.”2 Hz. Peygamber"in bu teklifi kabul etmesi üzerine Enes, Kutlu Elçi"ye hizmet etmeye başladı. Bir gün Hz. Peygamber, Enes"i bir yere göndermek istedi. O da, “Vallahi gitmeyeceğim!” diyerek itiraz etti. Bu söz üzerine Hz. Peygamber (sav) sustu, bir şey söylemedi. Enes ise her ne kadar karşı çıksa da sonunda çarşıya doğru yola koyuldu. Bu arada yolda oynayan çocuklarla karşılaştı ve onlarla birlikte oyuna dalıp işini unuttu. Bir süre sonra Resûlullah (sav) geldi ve arkasından yaklaşarak Enes"in başından hafifçe tuttu. Kendisine kimin dokunduğunu anlamayan Enes arkasına dönüp baktığında Resûl-i Ekrem"in yüzünün güldüğünü ve kendisine sevgiyle baktığını gördü. Hz. Peygamber (sav), “Enesçiğim! Hadi söylediğim yere git bakalım.” diyordu. Bunun üzerine Enes, “Peki, gidiyorum yâ Resûlallah!” diyerek hiçbir şey olmamış gibi yola koyuldu.3
Bu güzel çocukluk hatırasını anlatan ve “Hâdimü"n-nebî” yani “Peygamber"in hizmetkârı” olarak anılan Enes, kendisine "Yavrucuğum" diye hitap eden4 Hz. Peygamber"i insanların en iyi huylusu olarak nitelemiştir.5 On sene Resûlullah"a hizmet ettiğini söyledikten sonra şunu eklemiştir: “Vallahi, bana bir kez olsun "Öf!" bile demedi. Herhangi bir şeyden dolayı, "Niçin böyle yaptın?" demediği gibi, "Şöyle yapsaydın ya!" da demedi.”6
Hz. Peygamber"e Mekke döneminde en çok hizmet eden sahâbîlerden biri de Zeyd b. Hârise idi. O, annesiyle kendi kabilesini ziyarete giderken kaçırılıp Ukâz çarşısında köle olarak satışa çıkarılmıştı. Orada bulunan Hakîm b. Hizâm, halası Hz. Hatice için onu, dört yüz dirheme satın almış, Hz. Hatice de Resûlullah ile evlendiğinde Zeyd"i ona hediye etmişti. Rahmet Elçisi, Zeyd"i azat etti.7 Zeyd b. Hârise serbest bırakıldığı ve sonradan babasına kavuştuğu hâlde, “Ben bu adamda öyle bir şey gördüm ki ebediyen ona kimseyi tercih etmem.”8 diyerek ailesini değil Resûlullah"ı tercih etti.